Babamla öğretmenim arasındaki tartışmalar,kültürle olan ilk temasımın zevkli hatıralarıdır.Benim aracılığımla yapılan ve tartışmacıların pek farkına varmadıkları bu konuşmalar benim için sinsi bir keyifti.İlk gün koşa koşa eve gelmiş ve hemen babama yetiştirmiştim:
'Baba,sen yanlış biliyormuşsun.öğretmenimiz söyledi:biz mektebe değil okula gidiyormuşuz'.
'Babam,okuduğu gazeteden başını kaldırdı,yorgun ve ilgisiz nazarlarla baktı yüzüme: 'Dur bakalım hele' dedi.Babamın ,sonradan daha iyi farkettiğim karakterinin eşsiz bir özetiydi bu cümle: 'Dur bakalım hele'.Hem kendi durur,hem de herkesi durdururdu bu cümleyle.Benim hızımı,annemin hırçın ve telaşlı atılmalarını hep bu amansız cümlesiyle keserdi: 'Dur bakalım hele'.Dünya tefekkür tarihine 'durbakalımhelecilik' geçmezse,babama yapılmış en büyük haksızlık olacaktır bu.Ben de belki biraz bu felsefenin tesiriyle böyle olmuşumdur
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
-
'' Kötülüğe karşı direnmeyeceksin'' sözünden büyük bir ferahlık duyuyorum.İnsana gerçek hürriyeti bu '' direnmek ...
-
Yalnızlığa dayanmanın en öne mli şartı, her şey e kar şı hazırlık lı bulunmaktır. Gene de telefon birdenbire çaldı ve ben şaşırdım. Bek...
-
“ Hiçbir şeyi dışından değiştiremezsin. Uzakta durmakla, olanları tepeden seyretmekle , genel hatlarını almakla sadece deseni görürsün. Yanl...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder