Tutunamayanlar

Fakat o benim gibi değil ki: Normal...Normal, anormal...Bu kelimeleri çocukluğumdan beri sevmem.Daha o zamanlar , bazı akrabalarım bana anormal derlerdi.Bu sözler insanın yüzüne söylenmez.Gene de duyar insan.Anormal. Bu çocuk anormal.Bu çocuk normal değil. Onlara göre durmadan kitap okuduğum -hatırladığıma göre çok okumazdım doğrusu- ve misafirlerin yanına çıkmadığım-bu ''yanına çıkmak'' deyimi beni ürpertirdi, içime bulantı veriridi- ve gereken yerde gereken kelimeyi bulamadığım için -bu nedenle bana ayrıca aptal derlerdi-anormaldim.Ben de büyüyünce çok normal olmak ve onları utandırmak için yanıp tutuşurdum.Galiba haklı çıktılar.Nasıl bildiler bunu? onların akılsız , duygusuz ve bilgisiz olduklarını bildiğim için , haklı çıkmalarına bütün kalbimle ve aklımla ve öfkemle isyan ediyorum.Ben haklı çıkmalıydım.Olmadı. Sebep olanların gözü kör olsun!Bir zamanlar Tutunamayanlar diye bir söz etmiştim.Şimdi bu sözü çok hafif buluyorum....