Bakkala gidiyordum. Sevgi’yle benim bakkalıma mı? Yoksa bakkal Rıza’ya mı? Bakkallar da hep birbirlerine benzerler. Ne yapıyorsun? dedi Sevgi, yolda beni görünce. Uyandın mı? demek istedi belki. Ahşap bir evde oturuyorum, uzak bir semtte dedim. Belki de demedim. Sigara almağa çıkmıştım, demiş de olabilirim. Ben değişmedikten sonra albayım, sözlerin ne önemi var? Zayıflamışsın, dedi. Hayır, bu sözü uydurmuş olabilirim. Fakat dalgın olduğum gerçekti. Bütün çabaların boşuna, dedi; sen uzun bir rüya gördün, dedi. Sen gecekondularda yapamazsın, dedi. Kolları çıplaktı. Karımın kolları çirkinmiş diye düşündüm. Bunca yıldır görmemişim. Alıcı gözle bakmamışım demek. Evliyken, demek hep bir şeylerin telaşı içindeymişim; hep başka şeyler düşünürmüşüm. Oysa, hayallerimi bozacak bir şey yapmamıştı. Benim özel bir kişiliğim yoktu ki, dedi; benimle istediğini gerçekleştirebilirdin. Bunu ne zaman söyledi? Yolda gördüğüm zaman mı? Çok korktum albayım; hiç bir şey yaşamamışım gibi geldi birdenbire bana