Kanaviçe Kırları

O benim gülüşümdür dibinde oturduğun
Uzaktan türkü çığır serin tutsun gölgemi
Gün döndü gömleğini kaptığı gibi güneş
Yorgunluk, yüreğinden uçmak geçen bir gemi.

Gözlerine değmeden eğilip geçiyorum
Ellerinden tuttuğum yerden başlıyor bahar
Beyaz susuş teninde kanaviçe kırları
Kimseye söylemeyin, bunun da öncesi var.

Bir başına kuğuydu suyu hatme oturmuş
İncelen dal ucuna bel veren bir patika
Salıvermiş kendini saçlarından aşağıya
Ne de tez döndü dünya, ne çabuk bir afrika.

O gün bugündür böyle adından taşan meyve
Lügatte yer bulamaz taşın üstünde göynür
Der ki içimden bir ses, sen hep öyle yalın kal
Yol ne kadar çekse de durduk yerde ölünür.