Sana bir dost gibi açılabilirim Selimciğim: dün gece sinüs ve kosinüs münasebetleri yüzünden gözüme uyku girmedi.”Selim: “Daha baştan, ciddiyetten uzaklaştığınızın zapta geçirilmesini istiyorum. Hangi münasebetten bahsediyorsun? Sinüsle kosinüs arasındaki münasebetten mi?”Turgut: “Hayır, onlarla benim aramdaki münasebetten.Acaba sinüsü mü yoksa kosinüsü mü daha çok seviyorum diye öyle bir açmaza düştüm ki, sonunda ikisinin de karesini aldım; gene bir neticeye varamadım.

“Evet! Diyorum ki; meselelerimizi çözmek için edebi değilteknik bir üslup seçersek, kendimize verdiğimiz serbestliği iyi kullanmış oluruz ve demokrasi gibi bunu da kendimize benzetmeyiz. Teknik bir üslup seçmeliyiz; çünkü bizler teknisyeniz. Duygularını ifade edebilmek için bakkal,bakkal gibi, bahçıvan da bahçıvan gibi düşünebilseler; kendilerine yakışacak bir ifade coşkunluğuna kavuşacak zamanı bulabilselerdi; bütün şehir, gereksiz edebiyattan temizlenmiş olurdu. Yazık ki her zaman birinci sınıf bir bakkal, dördüncü sınıf bir edebiyatçının üslubuna özendiği için, onu kullanmak zorunda kaldığı için, edebiyatçılar tarafından edebi bakımdan hor görülmektedir. Biz, yani bu dünyanın iki sahibi sen ve ben, bu oyuna gelmeyecek kadar yeterliyiz. Birinci sınıf matematikçi olmak yolunda bulunan bu iki müstesna genç, lisede matematikten belge almış bir edebiyatçının hakimiyetine boyun eğemez. Napolyon gibi gururla söyleyebiliriz:‘Bizim asaletimiz, bizimle başlar.’

"Kısacası meyhanelerde barınamadım albayım.Aynı meyhaneye iki kere girilemiyormus.(Buna benzer bir felsefe vardı,değil mı albayım)"

`` Bu hayatta hiç kimseye hiçbir şeyi tam olarak anlatamayacağını anlamıştı. Biri için ölüm kalım meselesi olan, diğerinin gözünde toz kadardı. İsa çevresindeki mezarlara baktı ve iyi ki ölüyorlar, dedi içinden. İnsanoğlunun, hak ettiği için öldüğüne o gün inandı. Ölene kadar da başka bir şeye inanmadı.``

Uğruna ölebileceğimiz şeyin kimde olduğunu araştırırken birine toslarız ve ölünceye kadar başımız döner. Buna kısaca aşk diyoruz. Evet, aşk bir kısaltmadır: ömrümüzü kısaltır.


Murat Menteş

Tutunamayanlar üniversitesinden mezun olmayı hayal ediyorum.Orta dereceyle tabii. 

Acaba ağaçtan, ottan ya da uçamayan böceklerden filan bir yerden sevmeye başlamış mıydım? Bir yerden sevmeye devam edebilir miydim? Çünkü sevmek, yarıda kalan bir kitaba devam etmek gibi kolay bir iş değildi. Ya hiç sevmemişsem bugüne kadar? Bir kitaba yeniden başlamak gibi, sevmeye yeniden başlamak pek kolay sayılmazdı herhalde. 

“… insanları sevemeyeceğimi anlayınca uzaklara gittim, kimse beni bulamasın diye. Onlar da beni ciddiye aldılar, gelmediler;”

Beni kızdırma! Başmaçkin ve Çiçikov derim sonra; kendine gelemezsin. Seni Dostoyevski bile kurtaramaz…

“Ne var ki, dünyada “sizi anlıyorum” gözlerinin sahteleri türemişti; gerçeği sahteden ayırmak çok zordu. “Sizi-anlıyorum konuşmanıza- ihtiyaç yok” ya da “siz-onlara-bakmayın-yalnız-gözlerime-inanın” bakışlarını çoğu aslında “bugünü-geçirmek-için-birine ihtiyacım-var” kalıbından ibaretti. İnsanın, böyle sahtekarları görünce, başı ağrıyordu.”

Behzat Ç. Seviyorum Merkez....

“Yalnızlığına iyi bak, sahip çık. Kaç kişinin emeği var onda kimbilir.”

Hücreler bütün güçleriyle, dış etkenlere karşı koyar ve vücuda girmek isteyen yabancı unsurları dışarı atmaya çalışırken değişebileceğini, onların bu kör inadını yenebileceğini düşünmek, insan için ne kadar zordu. Değişmek,kendine yabancılaşmak demekti. Dişimdeki küçük bir oyuğun içine giren bir yemek artığına, dilim ne kadar şiddetle saldırıyor, o küçük oyuğa giremeyeceğini bildiği halde,bütün yumuşaklığıyla kendini katı duvarlara vuruyor.Barınamazsın o kovukta yabancı, diyor. Tükürük bezleri, o küçük parçayı eritmek, boğmak için seller akıtıyor; dil, bir yılan gibi tekrar saldırıyor, küçük bir gedik bulup dalmaya çalışıyor. Boğazım yutkunuyor: büyük anaforlar yaratıp yutmak istiyor bu bilinçsiz küçük parçayı. Hepsi el birliğiyle uğraşıyorlar, kendilerini harap ediyorlar. Dilin ucu parçalanıyor,boğaz kuruyor. Amaç, canlının bütünlüğünü korumak,değişmesini önlemek. Yeni olan her şeye isyan ediyor vücut: dünyanın en rahat yatağında ilk yattığı gece uyuyamıyor.Beyin, vücudun o korkunç diktatörü de, tutucu bir derebeyi aslında. Gene de vücut kadar geleneklerine bağlı değil. Bazen vücudu, yeni maceralara, bilinmeyen yaşantılara sürüklemek istiyor ve cahil hücrelerin kör başkaldırmasıyla karşılaşıyor. Emirlerini dinlemiyorlar yöneticinin ayaklanıyorlar.

Birçok kelimenin anlamını bugün de bilmem.''Ahmet ne kadar cahil'' derler. 'Daha bilmem ne kelimesini duymamış.'Başımı sallarım.Birlikte acırız Ahmet' e.Oysa o kelimenin anlamını ben de bilmiyorum.

"Herkes istediği mesleği seçecektir. Ressam olmak isteyenler reklamcı, yazar olmak isteyenler mühendis, mimar olmak isteyenler iktisatçı, meyhaneci olmak isteyenler hukukçu, hukukçu olmak isteyenler tezgahtar, adam olmak isteyenler uşak ve dilediği gibi yaşamak isteyenler rezil olmayacaktır."

…sabah uyandığım zaman, gecenin sıkıntısı göğsümden kalkmamıştı.
demek ölüm bu, diye düşünüyordum.
sabahları uyandığıma sevinemiyorum.
gecenin sıkıntısı, öğleye kadar sürdüğü için,
sabahın verdiği diriliği yaşayamıyorum.
öğleden sonra da akşamın hüznü çöküyor.

"Kitaplar yüzünden çok acı çekiyorum Esat abi. Sanki hepsi benim için yazılmış.

Üç çeşit meslek varmış : mühendislik,doktorluk,bir de hukukçuluk.Ben ressam olmak istiyordum.Babam böyle bir meslek olmadığını söyledi.Prens Paradoks’tan bahsetsem kim bilir ne der? Belki şimdi sizin yanınızda Dorian Gray’lik yaparım bir süre. Sonra beni Lord Henry’liğe terfi ettirirsiniz. Masrafı neyse veririm. Fakat bir sıfatla başlamak istiyorum. Bu çocuk ilerde büyük adam olacak gibi ne olduğu belirsiz bir tanımla değil..

Gerçekten öldünmü Selim?

Bu yalnızlık dolu koca dünyada bütün tutunamayanları öksüz bırakıp gittin mi?”

Her günü, yaşamaktan çok geçiştirmeye çalışıyordu.

Ne gördün bütün kapıların birer birer kapandığı bu dünyada? Hangi kusurunu düzeltmene fırsat verdiler? Son durağa gelmeden yolculuğun bitmek üzere olduğunu haber verdiler mi sana? Birdenbire: “Buraya kadar!” dediler. Oysa, bilseydin nasıl dikkatle bakardın istasyonlara; pencereden görünen hiçbir ağacı, hiçbir gökyüzü parçasını kaçırmazdın. Bütün sularda gölgeni seyrederdin. Üstelik, “daha önce haber vermiştik” derler. “Her şeyin bir sonu olduğunu genel olarak belirtmiştik. Yaşarken eskidiğini ve eskittiğini söylemiştik.”

Öyle bir kapı olmalı ki çalınca, insana hiçbir şey sormadan açsalar: kapının ortasındaki küçük pencereden bakıp da kim o demeseler. Sonra hemen içeri alsalar beni. Ben anlatmak istesem bile, hemen sustursalar: biz herşeyi biliyoruz.


-Tutunamayanlar - Oğuz Atay

Yaylı kapıyı iterek geçti. Burnuna hafif küflü ve keskin bir kitap kokusu geldi. Kitapçı dükkânlarının özel bir kokusu vardır Olric: nevi şahsına münhasır derler eskiler, işte ondan. Kasada duran genç adam başını kaldırdı ve gülümsedi.


Taşra usulü bıyık bırakmış kibar bir adam. Kitapçı olabilir: bu sıfata uygun bir adam. Kitapçıların ve çiçekçilerin bazı özellikleri olmalıdır Olric.


Gelişigüzel insanlar bu mesleklerin içine girmemeli. Kitaplar ve çiçekler özel bir itina isteyen varlıklardır. Ne yazık, bu meslekler de artık olur olmaz kimselerin elinde, sattıklarıyla ilgileri olmayan kişilerin. Durmadan kitaplara ve çiçeklere eziyet ederler, onlara nasıl davranılacağını bilmezler.


Bana kalırsa, bir “kitapları koruma derneği” kurmalı ve kitaplara kötü muamele edilmesini önlemeli. Herkes bu işi yapamaz.

Bazı zalim insanlar, binbir itinayla hazırlanan o çiçek gibi kitapları alırlar, hiçbir koruyucu tabakaya sarmadan, evet olduğu gi-bi, üst üste koyarlar; sonra kalın ve çirkin bir iple bağlarlar.





Zavallı kitapların, özellikle en üstte ve en altta kalanları, bu işlem sırasında kurban edilirler: kapaklarının üstünde haç biçimi yaralar meydana gelir. Kaba taşıyıcılar da onları oradan oraya fırlatırlar. Lekeler ve buruşukluklar kitapları in-citir. Kapaklar, dizgiler, baskılar için gösterilen bunca itina-ya yazık olmaz mı?


Satıcılar da gelişigüzel dizerler onları: isimlerini bile öğrenmeden. Onlar için en iyi kitap, en çok satılan kitaptır. Müşterinin ne biçim bir insan olduğuna bakmadan, yalnız en çok satılan kitapları överler onlara.


Bu adamları bir imtihadan geçirerek yeterlik belgesi verilmeli Olric. Herkes kitap satamamalı. Cahil kitapçıların, iyi okuyucuları rahatsız etmelerine izin verilmemeli artık. İyi okuyucu az bulunan, ürkek bir kuş gibidir. Kapıdan girer girmez kaçırmamalı onları.


Bir zamanlar Selim, Balkanların ve Ortadoğu’nun en hassas okuyucusu olmakla övünürdü. Bu çeşit okuyucular, daha kapıdan içeri girer girmez sonsuz bir hürriyet havası duymalıdırlar.


Kitapları serbestçe koklayarak başıboş dolaşabilmelidirler. Oysa, bu cahil kitapçılar hemen yanına yaklaşır, tüyler ürpertici kitap adları sayarlar.

Kendi akıllarınca müşteriye yararlı olmak isterler.


Ne gibi bir kitap istediğinizi sorarlar size: polisiye bir şey mi olsun, yoksa bir aşk romanı mı? Bazı kitapları insanın burnuna sokarak, bunların çok tutulduğunu, herkesin satın aldığını söyleyerek baskı yaparlar. Oysa bu okuyucular, kaçmak için küçük bir bahaneye bakarlar: uçup giderler hemen.


Bu az bulunur kuşların çekingenliğini hep yanlış yorumlarlar aptal kitapçılar. İşte, derler, ne istediğini bilmeyen bir müşteri daha. “Aşkın Günahları”nı sattım gitti. Olmazsa, Gece Kokan Cinayet’i yuttururum. Bu “iyi” kitapları uzatmakla, zavallılara nasıl hakaret ettiklerini bilmezler. İnsan bazı kitapçıları kapıda görünce, onların bekleyişinden korkar da içeri adımını atamaz.


Bu adam onlara benzemiyor.

“İsimler, birbirinden farklı yaratıkları ayırt etmek içindir; bizleri değil.”

Turgut bana hep uyar....

BİR GÜN SABAH SABAH

Bir gün sabah vakti kapıyı çalsam,
Uykudan uyandırsam seni:
Ki, sisler daha kalkmamıştır Haliç ten.
Vapur düdükleri ötmektedir.
Etraf alacakaranlık,
Köprü açıktır henüz.
Bir gün sabah sabah kapıyı çalsam...

Yolculuğum uzun sürmüş oldukça
Gece demir köprülerden geçmiştir tren.
Dağ başında beş-on haneli köyler,
Telgraf direkleri yollar boyunca
Koşuşup durmuş bizle beraber.

Şarkılar  söylemişim pencereden.
Uyanıp uyanıp yine dalmışım.
Biletim üçüncü mevki,
Fakirlik hali.
Lüle taşından gerdanlığa gücüm yetmemiş,
Sana Sapancadan bir sepet elma almışım.

Ver elini haydarpaşa demişiz,
Vapur rıhtımdadır pırıl pırıl,
Hava hafifden soğuk,
Deniz katran ve balık kokulu.
Köprüden kayıkla geçmişim karşıya,
Bir nefeste çıkmışım bizim yokuşu...

Bir gün sabah sabah kapıyı vursam,
-Kim o dersin uykulu sesinle içerden.
Saçların dağınıkdır, mahmursundur.
Kimbilir ne güzel görünürsün sevgilim,
Bir sabah vakti kapıyı çalsam,
Uykudan uyandırsam seni,
Ki, daha sisler kalkmamıştır Haliç ten.
Fabrika düdükleri ötmektedir.

Bu hikayedeki kız benim....

Aşk gerçekten çekip gitmiş miydi hayatımızdan?Artık yalnızca uzak bir geçmiş miydi o?Bütün insanlar için?Annesi Güzide hanımı düşündü Ümit.Ağabeyi Ömer bir kıza sevdalanmıştı, üç yıl sürdü sevdası tam evlenecekken annesi Güzide hanım girdi araya ayırdı onları.Onları kimse ayıramaz sanıyordum.Sanıyorlardı.Kızın ailesini tanımıyordu annem.Ne idüğü belirsiz bir aile olduğunu düşünüyordu.Ailesini tanımadığı ,geçmişini bilmediği bir gelin onun gözünde bütün kötülüklerin kaynağıydı.Başkalarının (çocuklarının )hayatına hükmetmeden yaşayamayacak kadınlardandı.Oysa kendisi hanidir oğlu için kız bakıyordu.Nitekim Sevil denen kız o zaman çıktı ortaya (memleketlisiydi)Ağabeyim Ömer uzun zaman direndi.Anneme karşı koydu.Çünkü o kızı çok sevmişti, onun için aşk şiirleri yazmıştı, gözyaşları dökmüştü, içip içip sarhoş olmuştu.BUNLAR DA SAHİCİ DEĞİLSE , NEYDİ SAHİCİ OLAN?HAYATIMIZDA SAHİCİ OLAN NEYDİ?Sonra birlikte Adana'ya kaçmışlardı.Annesi Güzide hanım peşlerinden gitmiş,oğlunu o kızdan ayırmıştı.Bütün analık haklarıyla bütün helal edilmeyen sütleriyle ,bütün süpürge ettiği saçlarıyla bütün boşa harcadığı emeklerle gitmiş ve oğlunu kızdan ayırıp geri dönmüştü.Sabah karanlığı inmişler Ankara'ya ,yolboyu otobüste hiç konuşmamışlar,eve geldiklerinde annemin yüzünde savaştan çıkmış muzaffer bir komutan edası vardı.Oğlunu uçurumun kenarından kurtarmış ,görevini başarıyla yerine getirmiş ,bir kez daha analığını göstermişti.Yüzü yorgun ,fedakar,yıpranmış ve mutluydu.Hiç bir zaman o sabahki kadar nefret etmedim annemden.Kız ona orada Adana'da teslim olmuş .Ağabeyim bunu hiç bağışlamadı sanırım.Yani kızın kendisine teslim olmasını nikahı beklememiş olmasını.Belli ki birlikte kaçmış olmaları kız için herşeydi.

Sen Murathansın büyük düşün...

• Yalnız biri olsun isterken, 'yalnız biri' oldum istemeden.
• Herkes içindir aşk da ayrılık da Yalnızca birkaç kişi ölür acıdan
• Ne zaman bir düş kursam, ertesi gün hayal kırıklarını topluyorum.
• Takvim düzeni herkes için aynı olsa da, zaman herkesin içinde başka türlü ilerler.
• Acı veriyorsa geçmiş; geçmemiş demektir...

Çocukluğum boyunca yaşamla ilgili tüm sorunlarım hep sevgi çerçevesine örüldü.Sevgiye gereğinden fazla  sığınmış ,yaslanmıştım.Bu yüzden sarsıcı düş kırıklıkları yaşadım.Tüm çocuklar gibi örselendim, incindim.Yoruldum.Hastalıklı, sızılı bir duyarlığa kilitlendim.
Kırk ODA

Adamcağız ,ilk zamanlarda karısının ölümüne çok üzüldü .Fakat yıllar geçtikçe üzüntüsü azaldı.Sonunda evlenmeye karar verdi.
Erkek kalbinin geleneksel mitolojisi gereğince hele yıllar ile vefa  arasındaki ilişkisi de gözönüne alınırsa adamın davranışı açık anlaşılır ve haklıydı.
Kırk Oda

Burası için en güzel lafı Sadık hoca söylemişti kardeşim.
- Hangi Sadık hoca?
- Lisede edebiyat öğretmeni yok muydu ya?
- Ha tamam... Ne demişti?
- Hayal kırıklığının başkenti demişti...
Vizontele

HERKESİN HAYATININ HESABINI SORARAK YAŞIYORDUM...

Bu hallerim hep senin yüzünden Murathan...Bizi aşka inandırdın sonra çekip gittin.

Ömer'den sonra küçük ağabeyim Halil'i de evlendirdi annem.Halil askerden dönünce hemen bir kız buldular ona.Halil de buldukları kızı gördü, beğendi,sevdi,anlaştılar,evlendiler.Hepsi bu kadardı işte.Namuslu eli yüzü düzgün ,dikiş nakış biliyor, ev işlerinde de hamarat,daha ne istesinlermiş Allahtan? Askerden dönünce hemen nişanladılar .Nişan ile nikah arasını uzatmak iyi değildir dediler ; evlendirdiler, düğünlerinde limonata,kurupasta ve komparsita vardı.Her şey hüzünlü acıklı  ve yapmacıktı.(Zaten her düğünde biraz hüzün vardır)Ağabeyime siyah simokin kiraladık,gelinlik de kiralıktı,düğün salonun da kiralıktı,evleri de kiralıktı,hayatları da kendileri de kiralıktı.Ama onlar hiçbir şeyin farkında değillerdi.Hayat onlara yetiyordu, bana ne oluyordu peki?

Aşk insanın sadece psikolojisini ve kimyasını değil; tarihini, müzigini, coğrafyasını, edebiyatını, fiziğini, beslenme çantasının içindekileri, hayat bilgisini de değiştiriyor.

Beni ne kadar çok kırdığının farkında olmamanı şu an bulunduğumuz yüksek rakımlı tepelere bağlıyorum. 

Bahadır Cüneyt Yalçın

Allah’ım Bana Kaldırımların Kalbinden Tak;
Yürüsünler Gitsinler Sesim Çıkmasın..
İbrahim Tenekeci

" ah aşk
bir topluluğun fotoğraf çekildikten sonra
dağıldığı an."

AH muhsin ünlü

Allahından, kitabından bulsun kim kimin hayalini, neşesini çalıp gittiyse.

Hayat =Engin Altan Düzyatan

Ben=Özge Özpirinççi

Biz şimdi ölsek; 
en fazla kahvede çaylar soğur.

Yılmaz Odabaşı

Turgut onun için; 'bir bozuk saattir yüreğim, hep sen de durur' der.
Edip onun için; 'seni görünce dünyayı dolaşıyor insan sanki' der.
Cemal onun için; 'daha nen olayım, onursuzunum senin' der.
Her kadın biraz Tomris Uyar olmak ister..

Şevket: İyi misin oğlum? 
Kafana sopayla vurmuşlar. Hafıza kaybı falan olmasın.

Behzat Ç.: Ah be abi, nerede ben de o şans.

 

öyle bir sevdim ki müjgan’ı,
dünyamı şaşırdım, haddimi bilemedim,
evleniriz gibi geldi bana.
evimiz, yuvamız olur, ışığımız yanar,
fakir soframız kurulur gibi geldi.
sahil bahçesinde gazoz içerekten
gizli gizli mal-ü hülya kurardık.
sonra da çarşılara giderdik.
eşya beğenirdik elden düşme;
aynalı konsolumuz
topuzlu karyolamız bile olacaktı.
müjgan’ın her an her bi daim
yanında olacaktım
ama olmadı gitti.
nereye mi ?
paraya gitti abicim paraya
nasılda sevmiştim yıllarca ben seni
her akşam bekledim yollarını
elbet bir gün biz yuva kurarız derken
duydum evlenmişsin sen zengin bir gençle
zengin olsaydım sensiz kalmazdım
her an düşünüp seni hiç ağlamazdım
param olsaydı aşkım kalırdın
seve seve yanımda benimle yaşardın
nikah resimlerimizi de çektirdiydik.
sonra karpuzcu raşit ağabeyinin
kayınbiraderine borç ederekten

nişan yüzüklerimizi de yaptırmıştık.
ama müjgan takmadı bunu
takamadı uçuverdi elimden.
meğer gizlice altın bir kafes bulmuş kendine.
müjgan’ın gelinliğini hususi diktirmişler,
benim gibi kiralık tel duvak
almaya kalkışmamışlar yani
öyle sevindim ki.
mesut ve bahtiyar olsun diye
dualar ettim her gece
sonramı ne oldu
müjgan gibi ben de
birbirimize ettiğimiz sözleri
ettiğimiz yeminleri unuttum.
bir daha mahalleye gelmedi müjgan, gelemedi.
bizim dar ve eski sokaklara otomobili
sığmıyormuş dediler.
senede birkaç ay zaten avrupa’daymış dediler.
"zaman şifalı bir ilaçtır unutursun dediler,
unuttum bende unuttum
hiç aklıma gelmedi.
hatırlamıyorum müjgan’ı
hatırlamıyorum şimdi
bu şiiri de ben yazmadım zaten
unuttum abi bende unuttum
hatırlamıyorum şimdi
müjganın gözleri ne renkti"
sadri alışık

işte sen gülüyorsun
ve beni daha geniş bir salona almış oluyorlar

Ah Muhsin Ünlü

İnsan ayrılınca değil, yeniden kavuşma ihtimalleri tükenince yıkılır. O zaman hayat son zerresine kadar kocaman bir can sıkıntısına dönüşür. Sanki son vapuru kaçırmışsın da bir adada mahsur kalmışsın, güneş ağır ağır batarken sonraki vapurun hiç gelmeyeceğini söylemişler sana, bunun can sıkıcı bir şaka olmadığını, gerçek olduğunu söylemişler. Buydu vaziyetim. Beni o kış bir kişi terk edip gitmişti ama sanki iki yüz elli kişi terk edip gitmiş gibi hissetmiştim. 

Emrah Serbes 

Deliduman

İnsanın hayatında öyle bir an gelir ki önünde uzayıp giden karanlık yolda ilerlemekten başka çaresi kalmaz, geri adım atamayacak kadar yorgundur çünkü ve yerinde duramayacak kadar da yıkkın. Hayatta çoğu zaman asıl ihtiyacımız olan şey de budur işte; sağlam kalan parçalarımızı toplayıp kör karanlıkta yolumuza devam etmek.

Emrah Serbes 

Gidiyorsun demek…
Şunu iyi bil kızım
Ben elimi sallasam…
Ben elimi sallasam,
Küçük bir rüzgardan
Başka hiçbir şey olmaz.
Ben elimi sallasam,
Saçlarına takılır.
Ben elimi sallasam…
Ancak sen giderken
Arkandan sallarım.
Güle güle demek için.
Güle güle…

“

”kafanız tedbir almaya yönelik çalıştığına göre, bana şunu söyleyebilir misiniz? amiriniz, şahsı, neden bacağından vurmadı?”
”tarz meselesi.”
”nasıl yani?”
”amirimiz eski futbolcudur. bacağa kurşun sıkmaz.”
Behzat Ç.

herşeyi al bana beni geri ver.

"Dünyayı dengede tutmak için kalbine ağırlık ver" 

Sezen Aksu - Sardunyalar

Çiğdem Yarkın - Başka Söz Söylemem

Sevgili İSA,

Bütün olanlar için özür dilerim.Kabahatin bende olduğunu biliyorum.Günlerdir durmadan seni düşünüyorum.Kitabını elimden bırakmıyorum.Bütün meselelerde sen haklısın.Bütün düşündüklerimi ,seninle birlikte olduğumuz gün bilseydim, her şey başka türlü olurdu.Fakat ,göreceksin, bir daha buluşursak nasıl istediğin gibi bir adam olacağım.O kadar değiştim ki beni tanıyamayacaksın.Çarşamba günü annemler evde yoklar.Gelebilirsen rahat rahat konuşuruz. Seni seven Selim

İsa gelmedi.

Kainatın kaygan zemininde ,kimseye tutunmayacaksın...
Murat Menteş

İçinde bana öğüt olmasın da albayım. Ben zaten yeter derecede belamı buldum.»Hüsamettin Bey hafifçe utandı, ağzını açmadan; babam gibi. Sonra sen utanırsın onunyerine. Baba sus. Susmaz. Ya berber çantası? Allah belanızı versin. Oku Albayım oku.Bizde, herkese yetecek kadar utanç var.

Eve gittikten bir yarım saat kadar sonra kapı çaldı. Koşarak gittim, kapıyı açtım. Şefika gelecek, “Ben vazgeçtim, fakirlik daha güzel, yaşamak istemiyorum ben o insanlarla,” diyecek diye ümitlenerek. Evrenos’tu gelen, ağlamaktan bir başkasının yüzüne dönmüş yüzümü görünce hiçbir şey demeden dönüp arkasını gitti bir süre baktıktan sonra. “Akşam maçı sizde seyredelim mi?” diyecekti, biliyorum. Demedi. Ürktü halimden. Akşam babamla, Şefika’sız, bir suç işler gibi izledik final maçını, cenaze yorgunu boynu bükük evimizin balkonunda. Klinsmann, Arjantinli Monzon’u oyundan attırınca dağıldı Arjantin. Bir de üstüne Rudi Völler kendini yere atıp yalandan bir penaltı kazandırdı takımına. O penaltıyla şampiyonluktan etti Arjantin’i Almanya. Hep Klinsmann’ın yüzünden.

Sevenler birbirlerine yara izlerini gösterirler. İlk önce bunu yaparlar. Sana ruhumu açmadan önce bil ki incinebilirim demek için. Çünkü en çok sevdiklerin yaralar seni.


Alper Canıgüz

İçimden geçenleri bilse koşup boynuma sarılır. Anlatabildiğim kadarıyla ne yapılabilir? Birer çay içilebilir belki..




Ali Lidar

Kahkahası bol olan insanların yüzüne iyi bak doktor, onların gözleri mezar taşı gibidir.


Leyla ile Mecnun

Beklerken bir kaç saat geçti. Yanımdan üç beş otobüs, beş on kedi, yirmi otuz insan geçti. Parkın üzerinden siyahın bir sürü tonu geçti. Sıkılıp eve döndüm, kumanadaya gitti elim, ekrandan peş peşe programlar geçti. Önümden elinde çay bardağıyla annem geçti. Uzaktan trenler geçti. İçimden kısık sesle söylenen şarkılar geçti. Hatta bir ara içim geçti. Beklerken bir sürü şey geçti, zaman bir türlü geçmedi..


Ali Lidar

“Bazı günler güzel biter.

Bir kadın elindeki şiir kitabına dokunur. Şiiri seven her kadın, kitabı neredeyse dokunarak okur.”




—Ah Muhsin Ünlü

Sonra çıkıyorsun dışarı, bakıyorsun güneş hala tepede. Bir cigara yakıyorsun ve yıllardır kurduğun cümleyi bilmem kaçıncı kez kuruyorsun: "N'apalım, kısmet değilmiş.."


Sabahattin Ali

Yirmi yıl önce, dünyayı değiştirebileceğimi zannederdim. On yıl önce dünyanın buna değmeyeceğine, çevremi ve kendimi değiştirmemin yeterli olacağına inandım. Bir kaç yıl önce de iyice hedef küçültüp, sadece kendimi değiştirebilmek için harcamaya başladım bütün enerjimi.. Şimdi ise çoraplarımı değiştirmeye bile üşeniyorum. Bok yesin her şey değişir diyen filozof. Ne dünya, ne insanlar, ne çekilen acılar değişiyor. Sadece rüya görüyor ve umutsuzca uyanacağımız anı bekliyoruz.. Bir meyhane sandalyesi ya da onkoloji kliniği ya da rahat ev yatağı, ne fark eder? O kadar uzak ki aslında herkes herkese, yan yana olsak bile dokunamıyoruz birbirimize.




Ali Lidar

"İçim güvercinleri okşamış gibi rahat, sen yanımdayken ister istemez…"


– Turgut Uyar

"Umutlar her zaman bâkidir ama,
zaman kısa,
ben yorgunum,
yol uzun.."


– Abdurrahim Karakoç

Bizim senle hukukumuz var. Avukatımız var. Suçumuz var.
İç yüzümüzü ifşa eden ihanetlerimiz, birbirimizi kolayca harcamanın lüksü, bu lükse sığan baş önde boş boş oturuşlarımız var.
"

– Küçük İskender

"Yalan bana suçların en ağırı gibi geliyordu; ve bir yalan söylendiği zaman insanların değil, eşyaların bile buna nasıl tahammül ettiğine şaşıyordum. Yalana her şey isyan etmelidir. eşya bile… Damlardan kiremitler uçmalıdır, ağaçlar köklerinden sökülüp havada bir saniye içinde toz duman olmalıdır, camlar kırılmalıdır, hatta yıldızlar düşüp gökyüzünde bin parçaya ayrılmalıdır filan… Zavallı mürahik… Nüzhet bana yalan söyledi."

– Peyami Safa

"Gideni bekleyenin aklına tükürsünler. Evini barkını, onun çıktığı gün açılmış bir müze gibi, hiçbir şeye dokunmadan bekleten, bir sürü çeri çöpü hatıradır deyip tutan, etrafta olanı biteni bile bir gün ona anlatılacakmış gibi biriktiren mutsuzun başını kara kuzgunlar didiklesin. Kim giderken bakmış arkasına ki? Neyin nesi bu manasız bekleyiş? Hem baksa ne, dönse ne? bir düşün bak, dönse ya hiçbir şey eskisi gibi olmayacak ya da her şey o kadar eskisi gibi olacak ki, işte o hiç olmayacak.

Bekleme. Kimse, “pişman olup da bir gün” dönmez sana geri. Dışarı çık, temiz havayla yıka ciğerlerini, çünkü bunca zamandır katran soluyorum sanıp acıyorsun kendine. Parklara git. Bak altın renkli köpekler nasıl da birbirlerine gülümseyerek oyunlar oynuyorlar birbirlerinin sallanan kuyrukları peşinde. Bak tepesi mora, laciverde boyalı balonlarının uçuverişine nasıl sevinçle şaşırıyor dişsiz, kuyu ağızlarıyla yeni ayaklanmış bebekler. Bisikletlerin tekerlekleri nasıl gamsız dönüyor, yol hiç bitmeyecekmiş gibi, ki bitmez. Ağaçlar ne ulu, gölgeler ne sakin, havuzlar ne dalgın, yollar ne vırt, kaldırımlar ne zırt…

Sevgiler sonsuz olunca zaman geçmek bilmez, biliyorum. bunda haklısın da. Ama dönmeyecek işte. Haybeye bekleme diye diyorum. Dönecek insan niye gitsin bir kere. Eskiler yalan söylemiş, kimseye açılmaz öyle gönül kapısı sonuna kadar. Çalmadan girilen kapı mı kaldı, apartmanlarda, sitelerde oturuyoruz artık hepimiz. Kim o, demeden açma.

Ama yok, ben beklerim, diyorsan da yapacak bir şey yok. Çalmadan girip girip çıkarlar içeri. Aklına tüküreyim senin ben."

''İçime bir ad koyacak olsam Leyla derim, öyle güzelim.''

Alengirli Şiiir

“Bir gün yollar ayrılır, insan son defa konuştuklarını, birbirlerini son defa gördüklerini bilmez. Ondan sonraki buluşmalar birer yabancılıktır. Buluşmalar sonra karşılaşmalar olup çıkar. Sonra her şey seyrelir. Anıların sızısı arada bir yüreği yoklar, ama sadece arada bir. Bazen bir mekan, bir fotoğraf, bazen küçücük bir eşya; yolda, caddede, onca kalabalık, onca taşıt, uzaktan görürsünüz, eşya, görüntü, mekan, hepsi dirilir, ama nasıl da yabancılıktır, nasıl da geçip gitmişlik!”
Selim İleri